Moeten volwassenen nu juist wel of niet zich blijven verwonderen zoals jonge kinderen dat zo mooi kunnen doen? Dit wordt in ieder geval wel vaak gesteld. In dit artikel bespreken we een interessant tegenargument. Wat vind jij? Is de aandacht voor verwondering overdreven?



De verwondering van kinderen

Eerder publiceerden wij deze vragenlijst met meer dan 100 vragen van kinderen. Het is een lijst met vragen die volgens ons goede voorbeelden zijn voor de kinderlijke verwondering: van het nog onbevangen naar de wereld kijken en hierbij vragen stellen.

Voorbeeldvragen:

  • Slapen vissen ook 's nachts?
  • Waarom is het vlees van de kip niet rood?
  • Waarom hebben olifanten grote oren?
  • Is het toeval dat mijn vinger in mijn neusgat past?
  • Hoe laat was het toen de tijd begon?
  • Waarom merk ik er niets van dat de aarde draait?

Volgens de wetenschap is het ook maar goed dat kinderen dergelijke vragen stellen. En wij kinderen aanmoedigen dergelijke vragen te stellen. Dit is namelijk goed voor hun (cognitieve) ontwikkeling. Misschien een open deur, maar zoals Chouinard bijvoorbeeld stelt:

The ability to ask questions is a powerful tool that allows children to gather information they need in order to learn about the world and solve problems in it.


En hoe zit het met volwassen en hun verwondering dan?

Er zijn auteurs die stellen dat het jammer is dat volwassenen niet vol verwondering naar de wereld kijken en als gevolg hiervan dergelijke vragen stellen. Helaas - zo stellen ze - nemen wij te snel zaken voor waar aan. Terwijl ook volwassenen zich zouden moeten blijven verwonderen. Afvragen hoe iets is of werkt of ... Dat je op z'n minst nieuwsgierig moet zijn naar wat er speelt.

Dit lees je bijvoorbeeld terug in deze quote van Einstein die vaak wordt aangehaald:

The important thing is to not stop questioning. Curiosity has its own reason for existing.”

Ook lees je dit terug in de uitspraak van de filosoof Plato dat alle wijsheid begint met verwondering. Een uitspraak waar andere filosofen graag naar verwijzen.

Maar in hoeverre is verwondering nu echt een eigenschap om als volwassene te koesteren?

Een manier om hier anders naar te kijken, vind je in deze ingezonden reactie in de Volkskrant. Volgens de brievenschrijver moeten we zo snel mogelijk een einde maken aan de verwondering. De nadruk zou moeten liggen op het begrijpen van wat je verwondert. Dit doe je door de vraag te stellen 'waardoor?'. Een vraag die beter is dan de waaromvraag:

De insinuatie dat verwondering de basis is voor vrijheid, verandering en het voorkomen van routine lijkt mij bovendien niet steekhoudend. Kennis van zaken lijkt mij altijd te verkiezen als basis voor verandering. Door kennis weten we waar onze mogelijkheden liggen en, misschien nog wel belangrijker, waar niet.

Een oproep tot verwondering is volgens deze brievenschrijver enkel een oproep tot een kinderlijk geloof. In de plaats hiervan zouden volwassenen moeten streven naar kennis. 

Nu zou je kunnen stellen dat deze brievenschrijver hier met een vals dilemma komt.

Want waarom zou je niet Ć©n vragen kunnen stellen uit verwondering Ć©n vragen kunnen stellen voortkomend uit een streven naar kennis? Sterker nog: kan het Ć©Ć©n niet zonder het ander?

Benieuwd naar jullie ideeƫn hierover (@vraagzin).